درمان دیابت ؛رژیم غذایی دیابت

واقعیت‌هایی درباره دیابت نوع ۱ و ۲

• کنترل سطح قند خون، هدف بزرگ درمان دیابت است، تا از عوارض این بیماری جلوگیری کند.
• دیابت نوع ۱ با انسولین و همچنین تغییراتی در رژیم غذایی و ورزش کنترل می‌شود.
• دیابت نوع ۲ ممکن است با داروهای غیرانسولینی، انسولین، کاهش وزن، یا تغییراتی در رژیم غذایی کنترل شود.
• انتخاب دارو برای دیابت نوع ۲، بستگی به فرد دارد و موارد زیر در آن لحاظ می‌شود:

1. اثربخشی و عوارض هر دارو
2. وضعیت بیمار و سایر بیماری‌های وی
3. هر نوع مشکل سازگاری دارو
4. هزینه درمانی تحمیل شده به بیمار

داروهای مورد استفاده در دیابت نوع ۲ می‌تواند به طرق مختلفی قند خون را کاهش دهد. این داروها ممکن است:

1. افزایش حساسیت دارو
2. افزایش دفع گلوکز
3. کاهش جذب کربوهیدرات از مسیر دستگاه گوارش
4. سایر مکانیسم‌ها

داروهایی برای دیابت نوع ۲ که اغلب بصورت ترکیبی استفاده می‌شوند.

روش‌های مختلف وارد کرد انسولین به بدن عبارتند از:

1. سرنگ‌ها
2. قلم‌های تزریق آماده
3. پمپ انسولین

• تغذیه مناسب، بخشی از برنامه مراقبت‌های دیابت است. هیچ رژیم غذایی مناسب برای دیابت وجود ندارد که برای همه افراد توصیه شود.
• پیوند لوزالمعده، بخشی از حوزه مطالعه درباره درمان دیابت است.

دیابت نوع ۲

دیابت نوع ۲ بر اساس مصرف غذاهایی است که دارای شاخص گلیسمی پایین می‌باشد، برای مثال:

• میوه‌ها
• سبزیجات
• گندم کامل
• بلغور جو دوسر
• لوبیا
• عدس

همچنین بخوانید: دیابت نوع ۱ و دیابت نوع ۲

دیابت چیست؟

دیابت شیرین یک بیماری متابولیک است که دارای مشخصاتی نظیر قند خون بالا (گلوکز بالا) می‌باشد، و ناشی از وجود ایراداتی در ترشح انسولین یا توانایی بدن در استفاده از آن است.

معمولا، سطوح قند خون تا حد زیادی با انسولین، یعنی هورمونی که توسط لوزالمعده ترشح می‌شود، کنترل می‌گردد. زمانی که گلوکز خون بالا می‌رود (برای مثال، بعد از عذا)، انسولین از لوزالمعده ترشح می‌شود.ترشح انسولین، جذب گلوکز را در سلول‌های بدن افزایش می‌دهد. در بیماران مبتلا به دیابت، نبود تولید انسولین کافی، یا عدم پاسخ‌گویی بدن نسبت به آن، سبب افزایش قند خون می‌شود. دیابت یک بیماری مزمن است، یعنی هم می‌تواند کنترل شود، هم می‌تواند به زندگی فرد خاتمه دهد.

در دیابت نوع ۱، لوزالمعده نمی‌تواند انسولین تولید کند. دیابت نوع ۱ قبلا به دیابت جوانی یا دیابت وابسته به انسولین مشهور بود. دیابت نوع ۲ بیشتر نتیجه مقاومت به انسولین است (سلول‌ها قادر به استفاده موثر از انسولین نیستند، و یا اصلا از آن استفاده نمی‌کنند). این بیماری قبلا به دیابت بزرگسالی یا دیابت غیروابسته به انسولین مشهور بود.

چطور درمان می‌شود؟

پیش دیابت واژه‌ای است که برای توصیف قند بالای خون از آن استفاده می‌شود، و به عبارتی بیماری است که هنوز به مرحله دیابت نوع ۲ نرسیده است. پیش دیابت از طریق تغییراتی در سبک زندگی، نظیر مصرف غذاهای سالم، کاهش وزن، و ورزش مرتب قابل درمان است.

درمان دیابت چیست؟

هدف اصلی درمان دیابت نوع ۱ و ۲، کنترل سطح قند خون (گلوکز) در دامنه نرمال است، طوری که در درون این بازه نوسان داشته باشد.

دیابت نوع ۱ با موارد زیر درمان می‌شود:

• انسولین
• ورزش
• رژیم غذایی مناسب دیابت نوع ۱

دیابت نوع ۲ با موارد زیر درمان می‌شود:

• با کاهش وزن، رژیم غذایی مخصوص دیابت نوع ۲، و ورزش.
• داروهای دیابت (خوراکی یا تزریقی) زمانی که موارد فوق نتواند دیابت نوع ۲ را کنترل کند، مورد استفاده قرار می‌گیرند.
• اگر سایر داروها کارایی خود را از دست بدهند، انسولی درمانی ممکن است آغاز گردد.

داروهایی برای دیابت نوع ۲

توجه کنید این داروها که برای درمان دیابت نوع ۲ استفاده می‌شوند، معمولا در بارداری یا دوران شیردهی زنان استفاده نمی‌شوند. در حال حاضر، تنها راه توصیه شده برای زنان باردار و زنانی که در دوران شیردهی هستند، رژیم غذایی مناسب، ورزش، و انسولین درمانی می‌باشد. اگر این داروها را مصرف می‌کنید، و در عین حال باردار هستید، یا قصد بارداری دارید، باید با پزشک غدد خود مشورت کنید.

داروهای دیابت نوع ۲ برای موارد زیر تولید می‌شوند:

1. افزایش تولید انسولین توسط لوزالمعده
2. کاهش میزان گلوکز آزاد شده از کبد
3. افزایش حساسیت (پاسخ) سلول‌ها به انسولین
4. کاهش جذب کربوهیدرات‌ها از روده
5. تخلیه آهسته معده، تا هضم غذا و جذب در روده به تاخیر بیفتد.

داروی انتخابی می‌تواند مزایای بیشتری را فراهم سازد (برای مثال، پایین آوردن قند خون و کنترل کلسترول). ترکیبات متفاوتی از داروها می‌تواند دیابت را کنترل کند. هر دارویی نمی‌تواند برای هر بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ مناسب باشد، و هر دارویی برای هر بیمار مناسب نیست.

داروهای دیابت نوع ۲، بر اساس روش تاثیر خود برای کنترل قند خون،  در دسته خاصی قرار می‌گیرند. این کلاس داروها شامل موارد زیر هستند:

رژیم غذایی دیابتی‌ها

تغذیه مناسب رابی تمام افراد مبتلا به دیابت ضروری است. کنترل سطح گلوکز خون تنها یک هدف رژیم غذایی سالم است. یک رژیم غذایی مناسب برای افراد مبتلا به دیابت، به دست‌یابی و حفظ وزن مناسب بدن کمک می‌کند، در حالی که از مشکلات قلبی و عروقی افراد مبتلا به دیابت پیشگیری می‌کند. هیچ رژیم غذایی از قبل تعیین شده‌ای برای افراد مبتلا به دیابت وجود ندارد و رژیم غذایی منسب برای افراد دیابتی، نیز انواع مختلفی دارد. برنامه‌های غذایی متناسب با نیازهای هر بیمار و عادات غذایی وی تعیین شده و برنامه‌ریزی می‌شوند. هر رژیم غذایی دیابتی باید با میزان دریافت انسولین و سایر داروها متعادل گردد. بطور کلی، اصول یک رژیم غذایی سالم برای هر فردی برابر است. مصرف غذذاهای مختلف در رژیم غذایی مختلف، شامل غلات، میوه‌جات، محصولات لبنی بدون چربی، لوبیا، گوشت کم چربی، جایگزین‌های گیاهی، مرغ، یا ماهی است.

بهتر است بخوانید: لیست علائم و نشانه های کرون

مصرف غذاهای مختصر در طول روز، به جای مصرف یک یا دو وعده غذایی سنگین برای افراد مبتلا به دیابت ممکن است سودمند باشد. هیچ غذایی برای دیابتی‌ها مطلقا ممنوع نیست. توجه به کنترل نسبت‌های غذایی و برنامه‌ریزی پیشرفته غذایی می‌تواند به افراد دیابتی کمک کند تا همانند سایر افراد از وعده‌های غذایی لذت ببرند.

همچنین بخوانید: تفاوت دیابت نوع ۱ و نوع ۲

شاخص گلیسمی و بار گلیسمیک موارد دیگری هستند که باید در برنامه‌ریزی غذایی افراد مبتلا به دیابت مد نظر قرار گیرند. غذاهایی که شاخص و بار گلیسمیک پایینی دارند، قند خون را آهسته‌تر از غذاهایی با شاخص یا بار گلیسمیک بالا جذب می‌کنند. شاخص گلیسمیک به اندازه‌گیری‌های استاندارد شده‌ اشاره دارد، در حالی که بار گلیسمیک، تنها بخشی از آن را مد نظر قرار می‌دهد.

زمان‌بندی وعده‌های غذایی و مقدار دریافت انسولین، مواردی هستند که باید در زمان برنامه‌ریزی یک رژیم غذایی برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ لحاظ شوند.

کاهش وزن و ورزش

درمان‌های مهمی برای دیابت نوع ۲ هستند. کاهش وزن و ورزش، حساسیت بدن را نسبت به انسولین افزاایش می‌دهد، بنابراین، به کنترل قند خون کمک می‌کند.

متفورمین

داروی بیگوانید است که حساست سلول‌های بدن را نسبت به انسولین افزایش می‌دهد. متفورمین مقدار گلوکز تولید شده توسط کبد را کاهش می‌دهد. در ۱۹۹۴، سازمان غذا و دارو استفاده از بیگوانیدی بنام متفورمین (گلوکوفاژ) را برای درمان دیابت نوع ۲ تایید کرد. امروزه، این دارو هنوز اولین دارویی است که برای دیابت نوع ۲ تجویز می‌شود.

علاوه بر این، متفورمین اشتها را سرکوب کرده و ممکن است برای افراد دارای اضافه وزن نیز مفید باشد.

متفورمین اغلب به تنهایی گلوکز خون را کاهش نمی‌دهد، و ممکن است همراه با سایر داروها نظیر داروهای خوراکی یا انسولین تجویز گردد.

اثرات جانبی احتمالی این دارو شامل حالت تهوع و اسهال است. این عوارض جانبی معمولا در طول زمان بهبود می‌یابند.

سولفونیل اوره

داروهایی که تولید انسولین را در کبد افزایش می‌دهند، به کلاس دارویی بنام سولفونیل اوره تعلق دارند. نسل‌های قدیمی این دارو شامل کلرپروپامید (دیابینیز) و تولبوتامید بدلیل دارا بودن ریسک بالای حوادث قلبی عروقی، دیگر مورد استفاده قرار نمی‌گیرند.

داروهای سولفونیل اوره جدید شامل گلیبورید (دیابتا)، گلیپیزید (گلوکروتول)، و گلیمپرید (اماریل) هستند.

مگلیتینیدها

مگلیتینیدها همانند سولفونیل اوره‌ها، کلاس دارویی هستند که از طریق تحریک ترشح انسولین در کبد عمل می‌کنند. بر خلاف سولفونیل اوره‌ها، که در بدن بصورت طولانی مدت باقی می‌مانند، ریپاگلینید (پراندین) و نگاتلینید (استارلیکس) بسیار کوتاه مدت عمل می‌کنند، و اثرات اوج آن‌ها در طی یک ساعت بروز می‌کند. به خاطر همین، این دسته از داروها سه بار در روز و قبل از غذا مصرف می‌شوند.

چون این داروها سطح گردش انسولین را افزایش می‌دهند، ممکن است سبب هیپوگلیسمی نیز بشوند. افزایش وزن نیز یکی از اثرات جانبی ممکن است.

تیازولیدین دیون

داروهای تیازولیدینده گلوکز خون را از طریق افزایش حساسیت سلول‌ها به انسولین، پایین می‌آورند (بهبود پاسخ سلول‌های هدف به انسولین). مثال‌هایی از آن عبارتند از پیوگلیتازون (آکتوز) و روزیگلیتازون (آواندیا).

این داروها دارای چندین اثر جانبی نظیر ریسک سکته قلبی و شکستگی استخوان هستند. افزایش وزن، یکی دیگر از اثرات جانبی احتمالی است. این داروها معمولا به عنوان درمان اولیه مورد استفاده قرار نمی‌گیرند، اما ممکن است برای برخی افراد کمک کننده باشند.

بازدارنده‌های آلفا گلوکزیداز

داروهای این کلاس، جذب کربوهیدرات‌ها را از روده کاهش می‌دهند. آنزیم‌های روده کوچک، قبل از جذب کربوهیدرات‌ها در روده، باید آن‌ها را به ذرات ریز قند، مظیر گلوکز تجزیه کنند. یکی از آنزیم‌هایی که در تجزیه کربوهیدرات‌ها دخیل هستند، آلفا گلوکزیداز نامیده می‌شوند.

این داروها از طریق بازداشتن این آنزیم‌ها، مانع تجزیه کربوهیدرات‌ها می‌شوند، و جذب گلوکز به تاخیر می‌افتند.

بازدارنده‌های آلفا گلوکزیداز که در ایالات متحده در دسترس هستند، شامل آکاربوز (پری کوز) و میگلیتول (لکسی کامپ) هستند. این داروها دارای اثرات جانبی نظیر درد شکمی، اسهال و نفخ هستند.

بازدارنده‌های SGLT2

این‌ها کلاس جدیدی از داروها برای درمان دیابت نوع ۲ هستند. این داروها بصورت خوراکی بوده و از طریق مسدودسازی بازجذب گلوکز در کلیه، سبب افزایش ترشح گلوکز و کاهش قند خون می‌شوند. سازمان غذا و دارو، بازدارنده‌های SGL2 کانگلیفلوزین (اینووکانا) را در مارس ۲۰۱۳ و داپاگلیفلوزین (فارکسیگا) را در ژانویه ۲۰۱۴ تایید کرد.

اثرات جانبی این کلاس جدید از داروها که برای درمان دیابت نوع ۲ استفاده می‌شوند، شامل عفونت واژینال و عفونت مجاری ادراری است. هر یک از این داروها به عنوان یک درمان واحد و در ترکیب با سایر داروها نظیر متفورمین، سولفونیل اوره، پیوگلیتازون و انسولین استفاده می‌شوند.

بازدارنده‌های DPP-4

اینکرتین یک هورمو طبیعی است که به بدن می‌گوید که انسولین را بعد از غذا تولید کند. آنزیمی بنام دیپپتیدیل پپتیداز -۴ (DPP-4) اینکرتین را از بدن حذف می‌کند. باز داشتن DPP-4 به اینکرتین کمک می‌کند تا به مدت زیادی در بدن بماند. همین امر سبب می‌شوند تا انسولین ترشح شود، و نهایتا قند خون پایین بیاید.

سازمان غذا و دارو در سال ۲۰۰۶ اولین داروی این کلاس را با نام سیتاگلیپتین (جانوویا) تایید کرد. سایر اعضای این کلاس از داروها شامل ساکساگلیپتین (اونگلیزا)، لیناگلیپتین (ترادژنتا)، و آلوگلیپتین (نوسینا) هستند.

اثرات جانبی داروهای کلاس DD-4 شامل نشانه‌های تنفسی و عفونت‌های مجاری ادراری است. این داروها سبب اضافه وزن نمی‌شوند.

آگونیست های گیرنده GLP-1

GLP-1 (پپتید ۱ مانند گلوکاگون) یک نوع اینکرتین است، یعنی هورمونی که به بدن می‌گوید تا بعد از غذغ انسولین ترشح کند. داروی آگونیست GLP-1 از طریق تحریک اینکرتین آگونیست‌های GLP-1 که به مقلدهای اینکرتین معروف هستند، به همان شیوه مشابه با بازدارنده‌های DPP-4 عمل می‌کنند. اثرات آن‌ها قوی‌تر از اثرات بازدارنده‌ای DPP-4 است.

اگزناتید (بیتا) اولین دارو از دسته آگونیست GLP-1 بود. این دارو ریشه در یک منبع جالب، یعنی بزاق سوسکار دارد. دانشمندان مشاهده کردند که این خزنده کوچک می‌تواند بدون غذع به مدت طولانی زنده بماند. آن‌ها ماده‌ای در بزاق این جانور کشف کردند که تخلیه معده را آهسته می‌سازد، بنابراین، باعث می‌شود که خزنده برای مدت طولانی احساس سیری کند. این ماده شبیه به هورمون GLP-1 است.

سایر داروهای این کلاس، از زمان این کشف بزرگ ساخته شده‌اند.

این داروها عبارتند از لیراگلوتاید (ویکتوزا)، اگزناتاید با اثر طولانی مدت (بیدورون)، آلبیگلوتید (تنزوم)، و دولاگلوتید (ترولیسیتی).

داروها تخلیه معده را آهسته کرده و آزادسازی گلوکوز را از کبد کند می‌کنند، از این رو، انتقال مواد غذایی را به روده تعدیل می‌کنند. این داروها ممکن است روی مغز تاثیر گذاشته و احساس گرسنگی را کنترل نماید و در نتیجه سبب کاهش وزن گردد.

آگونیست‌های گیرنده‌های GLP-1 اغلب با کاهش وزن همراه هستند. این کلاس از داروها به تنهایی استفاده نمی‌شوند، بلکه در ترکیب با سایر داروها مصرف می‌شوند. اثرات جانبی احتمالی شامل حالت تهوع و ریسک بالای التهاب حاد لوزالمعده است.

پراملینتاید (سیملین)

پراملینتاید (سیملین) اولین دارو از کلاس داروهای تزریقی ضد قند خون می‌باشد که علاوه بر انسولین برای درمان دیابت نوع ۱ یا نوع ۲ استفاده می‌شود.

این دارو ترکیب آنالوگ آمیلین انسانی است، هورمون طبیعی که توسط لوزالمعده ترشح می‌شود تا بعد از غذا، به کنترل گلوکز کمک کند. آمیلین مانند انسولین در افراد مبتلا به دیابت، وجود ندارد و یا مقدار آن کم است.

پراملینتاید که همراه با انسولین استفاده می‌شود تا مقدار اوج قند خون را بعد از غذا کاهش دهد، نوسانات گلوکز را در طول روز کاهش می‌دهد، احساس سیری را افزایش می‌دهد که سبب کاهش وزن می‌گردد، و نهایتا نیاز به انسولین را در زمان غذا خوردن، کاهش می‌دهد.

پراملینتاید برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۱، و کسانی که از طریق تنسولین درمانی نمی‌توانند سطح گلوکز خون را به مقدار نرمال برسانند، به عنوان یک درمان دیگر در کنار انسولین درمانی، و برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ به عنوان یک درمان دیگر، قبل از غذا (سه بار در روز) از طریق تزریق وارد بدن می‌شود تا به مقدار کنترل شده قند خون دست یابند.

مصرف پراملینتاید همراه با انسولینی، بخصوص برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۱، با خطر هیپوگلیسمی ناشی از انسولین همراه است. این هیپوگلیسمی شدید در طی ۳ ساعت تزریق پراملینتاید حاصل می‌شود. حالت تهوع یکی دیگر از اثرات جانبی ممکن است.

ترکیب داروها برای دیابت نوع ۲

گلیبورید/ متفورمین (گلوکوانس)، روزیگلیتازون/ متفورمین (آوانتام)، گلیپیزید/ متفورمین (متاگلیپ)، پیوگلیتازون/ متفورمین (آکتوپلاسمت)، و متفورمین/ سیتاگلیپتین (جانومت) پنج مثال از ترکیب فرص‌های موجود در بازار برای درمان دیابت نوع ۲ هستند. ترکیبات بیشتری از قرص‌ها در دسترس می‌باشند.

این داروهای ترکیبی دارای این مزیت هستند که نیاز به مصرف تعداد قرص کمتری دارند، و در نتیجه سازگاری این داروها را افزایش می‌دهد. در عین حال که این دارو‌ها اثربخشی خوبی دارند، برخی پزشکان فوق تخصص غدد به محض رسیدن بیمار به ثبات دارویی، از داروهای مخصوصی برای افراد استفاده می‌کنند تا میزان دوز را قبل از استفاده از قرص‌های ترکیبی، بهبود بخشند.

درمان دیابت با انسولین

انسولین درمان اصلی دیابت نوع ۱ است. انسولین، در زمانی که گلوکز خون نتواند از طریق رژیم غذایی، کاهش وزن، ورزش، و داروهای زبانی کنترل شود، درمان مهمی برای دیابت نوع ۲ می‌باشد.

بطور ایده‌آل، انسولین باید به شیوه‌ای وارد بدن شود که الگوی طبیعی ترشح آن را از طریق لوزالمعده سالم، نشان دهد.

اما، تقلید از الگوی پیچیده ترشح انسولین طبیعی بسیار دشوار است.

اما می‌توان کنترل کافی گلوکز خون را از طریق توجه کافی به رژیم غذایی، ورزش مرتب، کنترل گلوکز خون در منزل، و چندین تزریق در طول روز حاصل کرد.

فرمول‌های مختلفی از انسولین وجود دارند که در فارماکوکینتیک متفاوت هستند، یعنی مقدار زمانی که دارو شروع به اثرگذاری می‌کند، و نیز مدت زمان تاثیر آن بعد از تزریق. این انسولین‌های مختلف امکان رژیم‌های غذایی بهتری را برای بهبود نترل قند خون فراهم می‌کنند. انواع انسولین که در حال حاضر در دسترس هستند عیارتند از:

• انسولین با قابلیت جذب بالا، که ۵ دقیقه بعد از تزریق اثرگذاری آن آغاز نی‌شود.
• اثر اوج آن در یک ساعت بعد حاصل شده، و به مدت ۲ الی ۴ ساعت طول می‌کشد. مثال‌هایی از آن شامل انسولین لیسپرو، انسولین اسپارت، و انسولین گللیزین است.
• انسولین با تاثیرگذاری میان مدت، گلوکز خون را حدود ۲ الی ۴ ساعت بعد از تزریق پایین می‌آورد، و بعد از ۴ الی ۱۲ ساعت به اوج تاثیرگذاری خود می‌رسد، و حدود ۱۲ الی ۱۸ ساعت تاثیر خود را حفظ می‌کند.
• انسولین با تاثیرگذاری بلندمدت در ۶ الی ۱۰ ساعت تاثیرگذاری خود را آغاز می‌کند. انسولین با تاثیرگذاری بلندمدت شامل گلارگین و دتمیر است. این انسولین‌ها، گلوکز خون را بطور یکنواخت در طول ۲۴ ساعت پایین می‌آورد (بدون تاثیرگذاری اوج یا کامل).

روش‌های مختلف وارد کردن انسولین به بدن

روش‌های مختلفی برای وارد کردن انسولین به بدن وجود دارد.

انسولین‌ها از قرن بیستم، تنها در فرم تزریقی موجود هستند که نیازمند همراه داشتن سرنگ، سوزن، ویال انسولین و پد الکلی هستند. آشکار است که تزریق چند بار در هر روز برای بیماران دشوار است. در نتیجه، کنترل مناسب قند خون اغلب دشوار است. ‌ در حال حاضر، بسیاری از شرکت‌های دارویی روش‌های هوشمندانه و راحتی را برای تزریق انسولین ارائه می‌کنند.

بسیاری از سازندگان، سیستم‌های تزریق انسولین قلمی را ارائه می‌کنند. چنین سیستم‌هایی همانند سیستم کارتریج جوهر در قلم خودنویس هستند. یک ابزار قلم مانند، کارتریج انسولین را نگه می‌دارد (که معمولا حاوی ۳۰۰ واحد است). کارتریج‌های برای فرمولاسیون انسولین‌های پرکاربرد در دسترس هستند.

مقدار انسولینی که باید تزریق گردد، از طریق پیچاندن ته قلم جهت رسیدن به مقدار مورد نظر، که از قسمت شیشه‌ای قابل خواندن است، تنظیم می‌گردد. نوک قلم شامل یک سوزنی است که در هر تزریق جایگزین می‌شود. یک مکانیسم آزادسازی امکان ورود سوزن در پوست و تزریق دارو استفاده می‌شود.

پمپ‌های انسولین

پمپ انسولین متشکل از یک مخزن شبیه به کارتریج انسولین ، یک پمپ که با باتری کار می‌کند، و یک چیپ کامپیوتری است که به کاربران امکان کنترل دقیق مقدار انسولین را فراهم می‌سازد.

پمپ به لوله پلاستیکی متصل شده است (مجموعه تزریق) که دارای میله باریک (سوزن مانند، اما نرم) در انتهای قسمتی که انسولین از آن عبور می‌کند، می‌باشد. این میله باریک وارد پوست شکم می‌شود.

پمپ بطور مستمر انسولین را بطور ۲۴ ساعته وارد بدن می‌کند. مقدار انسولین، برنامه‌ریزی شده است  و با مقدار ثابت تزریق می‌گردد. اغلب مقدار انسولینی که در طول دوره ۲۴ ساعته مورد نیاز است، بر اساس عواملی نظیر ورزش، سطح فعالیت، و خواب، متفاوت است.

پمپ انسولین به کاربر امکان می‌دهد تا مقادیر مختلفی از دوز را برنامه‌ریزی نماید و تغییراتی را در سبک زندگی خود ایجاد کند. کاربر می‌تواند پمپ را برنامه‌ریزی کند تا انسولین بیشتری را در طی وعده‌های غذایی وارد بدن نماید، در نتیجه، نیاز بیشتر به انسولین را در طی مصرف کربوهیدرات‌ها پوشش دهد.

یکی از نوآوری‌های جالب در تکنولوژی پمپ انسولین، قابلیت ترکیب پمپ در تکنولوژی جدید حس گلوکز می‌باشد. این تکنولوژی، پمپ انسولین تقویت شده با سنسور نام دارد.

گزینه جدیدتر نیز شامل دستگاه‌هایی است که از سنسورهایی استفاده می‌کند تا مستقیما با پمپ انسولین ارتباط بزقرار کند. این دستگاه مورد تایید سازمان غذا و دارو بووده و یک سیستم هیبریدی است (کاملا اتوماتیک نیست)، که در آن دوز مبنای انسولین بطور اتوماتیک بر اساس نتایج سنسور تنظیم می‌گردد. کاربر نیاز دارد تا دوز انسولین را قبل از غذا بصورت دستی وارد کند.

درمان‌های جایگزین برای دیابت

برخی مطالعات محدود انجام شده است و نیز گزارشاتی در دست می‌باشد که بیان می‌کند برخی درمان‌های جایگزین یا طبیعی می‌توانند به کنترل سطح گلوکز خون در افراد مبتلا به دیابت کمک کنند، و یا از ابتلا به آن و عوارض آن پیشگیری نمایند.

این موارد می‌تواند شامل گیاهان دارویی یا مکمل‌های غذایی باشد. مثال‌ها شامل سیر، دارچین، آلفا لیپوئیک اسید، آلوئه ورا، کروم، جینسنگ، و منیزیم.

این مواد، طبق نظر سازمان غدت و دارو، دارو محسوب نمی‌شوند، و در نتیجه هیچ قانون‌گذاری در مرد آن‌ها وجود ندارد.

به معناست که هیچ استانداردی برای اطمینان از محصولاتی که حاوی این مواد هستند، و در لیبل آن‌ها این موارد ذکر شده است، وجود ندارد. و هیچ الزامی برای انجام مطالعه‌ای که نشان دهد این محصولات ایمن، استاندارد، و اثربخش هستند، وجود ندارد. اثرات جانبی مکمل‌های غذایی عموما به درستی درک نمی‌شوند، و برخی از این مکمل‌ها می‌توانند با داروها تداخل ایجاد کنند.

انجمن دیابت آمریکا دستورالعمل درمانی را بر اساس تمام شواهدی علمی، برای پزشکان منتشر می‌کند. در سند دستورالعمل ۲۰۱۸، استاندارد درمان دارویی دیابت، قانون آمریکایی های دارای معلولیت بیان می‌کند که شواهد کافی برای حمایت از استفاده از هر گونه درمان‌هایی جایگزین پیشنهادی برای افراد مبتلا به دیابت وجود ندارد. این دستورالعمل‌ها بیان می‌کنند که:

• همچنان هیچ شواهدی مبنی بر فواید حاصل از مکمل‌های گیاهی و غیرگیاهی (نظیر ویتامین‌ها یا مواد معدنی) برای افراد مبتلا به دیابت که هیچ گونه کمبود زمینه‌ای را در مورد این مواد معدنی و ویتامین‌ها ندارند، وجود ندارد.
• مکمل‌های متداول حاوی آنتی اکسیدان‌ها، نظیر ویتامین E و C و کاروتن، که بدلیل نبود شواهد کافی از اثربخشی آن‌ها و نگرانی در رابطه با ایمنی بلندمدت، توصیه نمی‌شود.
• شواهدی کمی در مورد استفادع متداول از گیاهان دارویی و ریزمغذی‌ها، نظیر دارچین و ویتامین D جهت بهبود کنترل گلیسمی در افراد مبتلا به دیابت وجود دارد.

کدام تخصص از پزشکی می‌تواند به درمان دیابت نوع ۱ و ۲ بپردازد؟

متخصصان غدد، متخصصانی هستند که در اختلالات اندورسین نظیر دیابت و نظایر آن، بسیاری از بیماران را تحت درمان قرار می‌دهند. متخصصان مراقبت های اولیه، شامل متخصصان داخلی و پزشکان خانواده، ممکن است بیماران مبتلا به دیابت را درمان کنند.